Siostry szarytki Anna Krzyśko, Bronisława Królik i Teresa Lechowicz

 Obok opisanych wcześniej sióstr Jadwigi Lachowicz i Antoniny Kądziołki w pamięci chocznian zapisały się również inne zakonnice ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, które sprawowały posługę w parafii choczeńskiej - między innymi nieżyjące już s. Anna Krzyśko, s. Bronisława Królik i s. Teresa Lechowicz.

Ich krótkie biogramy opracowała Maria Biel-Pająk.

Krzyśko Anna (ur. 25.06.1937 Ochotnica Dolna – zm. 29. 10. 2020 Kraków)

Zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (szarytka). Do Zgromadzenia wstąpiła w 1957. Posiadała wyższe wykształcenie. W Choczni pracowała w latach 1983-2017, przede wszystkim jako katechetka w choczeńskiej SP nr 1 i Spec. Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Kaczynie, ale prowadziła także wszechstronną działalność wśród dzieci: opieka nad dziewczynkami sypiącymi kwiatki w procesjach i nad Stow. Dzieci Maryi, organizowanie jasełek i wycieczek krajoznawczych dla najbardziej aktywnych członków przedstawień. Zmarła w Domu Prowincji Krakowskiej w Krakowie.

Królik Bronisława (ur. 18.01.1929 Brnik – zm. 31. 05. 2017 Kraków)

Zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (szarytka).  Do Zgromadzenia wstąpiła w 1948. Posiadała średnie wykształcenie. W Choczni pracowała w latach 1959-1969, głównie jako zakrystianka, ale zajmowała się również pracą z dziećmi. Po odejściu z Choczni była zakrystianką w kościele parafialnym w Piwnicznej Zdr., skąd została przeniesiona do Tenczynka k/Krzeszowic. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia, zamieszkała w Domu Prowincjalnym Sióstr w Krakowie, gdzie zmarła.

Lechowicz Teresa (ur. 05.07.1928 Pałuszyce – zm. 14. 10. 2019 Kraków)

Zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (szarytka).  Do Zgromadzenia wstąpiła w 1949. Posiadała średnie wykształcenie. W Choczni pracowała w latach 1971-2002, jako zakrystianka przy miejscowym kościele parafialnym. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia, zamieszkała w Domu Prowincjalnym Sióstr w Krakowie, gdzie zmarła.

Siostra Marianna (Jadwiga) Lachowicz

Duża część mieszkańców Choczni w wieku 50+ kojarzy i dobrze wspomina siostrę zakonną Mariannę (Jadwigę) Lachowicz, która na placówce w Choczni spędziła 18 lat.

Przyszła siostra zakonna urodziła się 20 grudnia 1915 roku w rolniczej rodzinie Antoniego i Antoniny Lachowiczów w miejscowości Ruda pod Żydaczowem. Dziś ta niewielka wieś przynależy do obwodu lwowskiego na Ukrainie.

Dzień po narodzinach córka Lachowiczów został ochrzczona i otrzymała imię Jadwiga.

Pięcioletnia Jadwiga uczęszczała do ochronki prowadzonej przez Siostry Służebniczki. Następnie skończyła  na miejscu siedmioklasową szkołę powszechną oraz szkołę gospodarczą. Jednocześnie pomagała rodzicom i rodzeństwu w codziennych obowiązkach.

W wieku 17 lat Jadwiga Lachowicz wstąpiła w Krakowie do postulatu Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, popularnie zwanych szarytkami. Jej decyzja była pewnym zaskoczeniem dla koleżanek i rodziców, którzy jednak zaakceptowali jej wybór. 

Dwa miesiące później rozpoczęła okres nowicjatu, a po kolejnym roku, po okresie formacji, została posłana do służby w Miejskim Szpitalu Powszechnym we Lwowie, mieszczącym się w dawnych zabudowaniach Kolegium Pijarów. 

Na pracy w szpitalu we Lwowie siostra Lachowicz spędziła 12 lat. 

W tym okresie złożyła śluby zakonne (15 marca 1938 roku) oraz ukończyła z wynikiem bardzo dobrym szkołę pielęgniarską (5 kwietnia 1938 roku).

Dyplom szkoły pielęgniarskiej

W 1946 roku s. Lachowicz trafiła ze Lwowa do Krakowa, skąd 1 maja 1951 roku na prośbę księdza proboszcza Boguckiego skierowano ją do Choczni.

Siostra Marianna Lachowicz- bo takiego imienia używała w zakonie oraz siostra Teresa Szawłowska pomagały w Choczni w katechizacji i w kościele. Dzięki nim ołtarze były zawsze pięknie udekorowane i wszędzie panował wzorowy porządek. Siostry Miłosierdzia zajmowały się też bezinteresownie chorymi, którym poświęcały wiele czasu. Odwiedzały ich w domach, pielęgnowały, zmieniały opatrunki i wykonywały zastrzyki. Tym szczególnie zasłużyły sobie na wdzięczność i szacunek mieszkańców Choczni.

W 1970 roku siostra Marianna opuściła Chocznię i rozpoczęła służbę w Suchej Beskidzkiej.

W latach 1972-1984 przebywała w Domu Prowincjalnym w Krakowie, a następnie do 1992 roku pracowała w Bobrku. Później już na stale powróciła do Krakowa. W latach 1992-1998 była pierwszą w urzędzie w Domu Prowincjalnym.

Zmarła 7 kwietnia 2013 roku w zakonnej infirmerii, czyli pomieszczeniu dla chorych, w wieku niespełna 98 lat.

Spoczywa na cmentarzu w Krakowie Batowicach.

W notatce wykorzystano archiwalne dokumenty i zdjęcia udostępnione dzięki uprzejmości siostry Beaty, archiwistki Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego z Krakowa.

Siostra Marianna Pietruszka - zakonnica i katechetka

15 lipca 1943 roku w Garbowie na Lubelszczyźnie przyszła na świat Maria Wanda Pietruszka, która trzy dni później została ochrzczona w tamtejszym kościele parafialnym pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego.

Była córką Stanisława Pietruszki (ur. 1916) i Agnieszki z domu Turek (ur. 1914), wysiedlonych przez Niemców z Choczni.

Dwa lata później, po zakończeniu okupacji, rodzina Pietruszków powróciła do rodzinnej wsi.

Według zestawienia start powstałych w wyniku II wojny światowej Pietruszkowie mieszkali po wojnie w domu nr 215 i posiadali dwuhektarowe gospodarstwo rolne.

Maria Wanda dorastała wśród trojga rodzeństwa: starszej siostry Stanisławy Heleny (później po mężu Mikołajczak) oraz urodzonych już po wojnie Kazimiery (później po mężu Zając) i Władysława.

28 września 1959 roku Maria Wanda Pietruszka przyjęła w Choczni sakrament bierzmowania z rąk biskupa krakowskiego Karola Wojtyły.

Pół roku później - 15 lutego 1960 roku- wstąpiła do postulatu Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, zwanych popularnie szarytkami, a 22 sierpnia tego samego roku do seminarium duchownego.

Od końca lipca 1961 roku przebywała przez rok na placówce w Krzeszowicach, a następnie została przeniesiona do Krosna Odrzańskiego, gdzie spędziła niespełna cztery lata.

27 września 1965 roku złożyła Śluby Święte.

Po krótkich pobytach w Przeworsku, Domu Prowincjalnym w Krakowie i Krośnie Odrzańskim we wrześniu 1966 roku trafiła do Domu św. Wincentego w Gorzowie Wielkopolskim, a dwa lata później do placówki w Brzegu, gdzie przez półtora roku pracowała jako katechetka.

Od początku 1970 roku siostra Marianna (imię zakonne) przebywała przez dwa i pół roku w macierzystym domu sióstr miłosierdzia w Paryżu.

W 1972 roku powróciła do Polski i pracy katechetycznej kolejno w:

• Kielcach do 1974 roku,
• Olkuszu do 1982 roku,
• Brzegu do 1989 roku,
• Gorzowie Wielkopolskim do 2001 roku.

Później pracowała w Przeworsku jako pomoc nauczyciela w przedszkolu.
W 2017 roku trafiła do infirmerii zakonnej w Krakowie, czyli sali przeznaczonej dla chorych.

Według wspomnień innych sióstr zakonnych w ostatnich latach doświadczała choroby. Pomimo to angażowała się w prace domowe jak pranie, czy prasowanie. 

Chętnie odwiedzała chorych w Domu Pomocy Społecznej. Była wierna ćwiczeniom duchownym. Odznaczała się delikatnością,  szacunkiem i miłością względem Sióstr i względem Ubogich. 

Zmarła w Wielki Poniedziałek 27 marca 2018 roku i spoczęła na cmentarzu w Krakowie Batowicach.

W notatce wykorzystano archiwalne dokumenty i zdjęcia udostępnione dzięki uprzejmości siostry Beaty, archiwistki Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego z Krakowa.

Siostra Magdalena Widlarz- zakonnica, pielęgniarka i laborantka

24 maja 1893 roku w rodzinie Władysława Widlarza i jego żony Teresy z domu Guzdek przyszła na świat dziewczynka, której dzień później nadano na chrzcie imię Magdalena.

Dom Widlarzów stał w dolnej części Choczni, przy cesarskim gościńcu, blisko granicy z Wadowicami.

Magdalena była jedynym dzieckiem tej pary małżeńskiej- już trzy lata później jej ojciec Władysław miał następną córkę Stefanię z kolejnego związku z Rozalią z Glanowskich, a później jeszcze ośmioro dzieci.

Sześcioletnią Magdalenę oddano na wychowanie ciotce Marii Balon, która z mężem organistą zamieszkiwała w Rybnej koło Krakowa, gdzie proboszczem był jej brat ksiądz Ferdynand Widlarz.

W 1918 roku Magdalena wstąpiła do postulatu Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, zwanych popularnie szarytkami i podjęła pracę w szpitalu św. Łazarza w Krakowie.

W wystawionym jej w Rybnej świadectwie moralności przeczytać można, że "prowadziła się przez cały czas moralnie i wzorowo, żyjąc prawdziwie po chrześcijańsku" oraz że "do życia zakonnego miała zawsze żywe powołanie."

Postulat był dla Magdaleny czasem zapoznania się z życiem duchowym i wspólnotowym szarytek, który utwierdził ją w powołaniu.

18 lipca 1919 roku Magdalena weszła do nowicjatu (seminarium) zakonnego, a niecały rok później zakończyła okres formacji i została skierowana do pracy w szpitalu powszechnym we Lwowie.

19 lipca 1924 roku przyjęła we Lwowie śluby zakonne i w tamtejszym zgromadzeniu przebywała kolejne pięć lat.

W 1929 roku została przeniesiona na krótko do Krakowa, by rok później trafić do Nowego Sącza.

W tym mieście spędziła aż 43 lata swojego zakonnego życia, pracując cały czas w miejscowym szpitalu.

27 września 1938 roku siostra Magdalena Widlarz zdała państwowy egzamin pielęgniarski nr 395 w Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie i uzyskała prawo do wykonywania praktyki pielęgniarskiej w Państwie Polskim.

Dyplom pielęgniarki z 1938 roku

Natomiast 6 marca 1957 roku po zbadaniu jej kwalifikacji przez Komisję Weryfikacyjną przy Wydziale Zdrowia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie została uznana za laboranta medycznego ze specjalnością w zakresie rentgena.

Od 1960 roku oprócz nieodpłatnej pracy z chorymi otrzymała również formalne zatrudnienie w Szpitalu Zespolonym im. Jędrzeja Śniadeckiego w Nowym Sączu w wymiarze 5 godzin dziennie, zamiast wcześniejszych dwóch godzin dziennie. 

Jak wynika ze wspomnień siostry Marii Pliszczyńskiej:

 "Magdalena Widlarz była uosobieniem uczciwości i obowiązkowości. Nigdy nikomu nic nie odmówiła. Gdy siostry były zwolnione ze szpitala w Nowym Sączu, Siostra Magdalena mimo to była na każde wezwanie dyrektora do prac przy rentgenie, nawet w nocy, choć siostry mieszkały kawałek drogi od szpitala. 

Była bardzo skromna i wstydliwa, dziecięco naiwna.

Była bardzo miłosierna, będąc już na zwolnieniu z pracy szpitalnej, miała na mieście swoich staruszków i ubogich, których z gorliwością odwiedzała. Mimo bólów (rak) skulona biegła posłużyć drugim lub zanieść pociechę.

Wielkim jej umiłowaniem była muzyka, choć była tylko samoukiem grała na nabożeństwach w kaplicy szpitalnej, potem w domu i w koście, gdzie było potrzeba.

Była bardzo pobożna i miała wielkie nabożeństwo do Matuchny Najświętszej."

Od 1 lipca 1973 roku siostra Magdalena zamieszkiwała w Domu Prowincjalnym Zgromadzenia w Krakowie, gdzie zmarła 8 grudnia 1973 roku, przeżywszy 80 lat.

11 grudnia 1973 roku spoczęła na cmentarzu w Krakowie Batowicach.

Warto dodać, że od 1952 roku Siostry Miłosierdzia sprawują także posługę w Choczni, a dom ich zgromadzenia mieści się w Domu Katolickim.

W notatce wykorzystano archiwalne dokumenty i zdjęcia udostępnione dzięki uprzejmości siostry Beaty, archiwistki Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego z Krakowa.