24 maja 1893 roku w rodzinie Władysława Widlarza i jego żony Teresy z domu Guzdek przyszła na świat dziewczynka, której dzień później nadano na chrzcie imię Magdalena.
Dom Widlarzów stał w dolnej części Choczni, przy cesarskim gościńcu, blisko granicy z Wadowicami.
Magdalena była jedynym dzieckiem tej pary małżeńskiej- już trzy lata później jej ojciec Władysław miał następną córkę Stefanię z kolejnego związku z Rozalią z Glanowskich, a później jeszcze ośmioro dzieci.
Sześcioletnią Magdalenę oddano na wychowanie ciotce Marii Balon, która z mężem organistą zamieszkiwała w Rybnej koło Krakowa, gdzie proboszczem był jej brat ksiądz Ferdynand Widlarz.
W 1918 roku Magdalena wstąpiła do postulatu Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, zwanych popularnie szarytkami i podjęła pracę w szpitalu św. Łazarza w Krakowie.
W wystawionym jej w Rybnej świadectwie moralności przeczytać można, że "prowadziła się przez cały czas moralnie i wzorowo, żyjąc prawdziwie po chrześcijańsku" oraz że "do życia zakonnego miała zawsze żywe powołanie."
Postulat był dla Magdaleny czasem zapoznania się z życiem duchowym i wspólnotowym szarytek, który utwierdził ją w powołaniu.
18 lipca 1919 roku Magdalena weszła do nowicjatu (seminarium) zakonnego, a niecały rok później zakończyła okres formacji i została skierowana do pracy w szpitalu powszechnym we Lwowie.
19 lipca 1924 roku przyjęła we Lwowie śluby zakonne i w tamtejszym zgromadzeniu przebywała kolejne pięć lat.
W 1929 roku została przeniesiona na krótko do Krakowa, by rok później trafić do Nowego Sącza.
W tym mieście spędziła aż 43 lata swojego zakonnego życia, pracując cały czas w miejscowym szpitalu.
27 września 1938 roku siostra Magdalena Widlarz zdała państwowy egzamin pielęgniarski nr 395 w Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie i uzyskała prawo do wykonywania praktyki pielęgniarskiej w Państwie Polskim.
 |
| Dyplom pielęgniarki z 1938 roku |
Natomiast 6 marca 1957 roku po zbadaniu jej kwalifikacji przez Komisję Weryfikacyjną przy Wydziale Zdrowia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie została uznana za laboranta medycznego ze specjalnością w zakresie rentgena.
Od 1960 roku oprócz nieodpłatnej pracy z chorymi otrzymała również formalne zatrudnienie w Szpitalu Zespolonym im. Jędrzeja Śniadeckiego w Nowym Sączu w wymiarze 5 godzin dziennie, zamiast wcześniejszych dwóch godzin dziennie.
Jak wynika ze wspomnień siostry Marii Pliszczyńskiej:
"Magdalena Widlarz była uosobieniem uczciwości i obowiązkowości. Nigdy nikomu nic nie odmówiła. Gdy siostry były zwolnione ze szpitala w Nowym Sączu, Siostra Magdalena mimo to była na każde wezwanie dyrektora do prac przy rentgenie, nawet w nocy, choć siostry mieszkały kawałek drogi od szpitala.
Była bardzo skromna i wstydliwa, dziecięco naiwna.
Była bardzo miłosierna, będąc już na zwolnieniu z pracy szpitalnej, miała na mieście swoich staruszków i ubogich, których z gorliwością odwiedzała. Mimo bólów (rak) skulona biegła posłużyć drugim lub zanieść pociechę.
Wielkim jej umiłowaniem była muzyka, choć była tylko samoukiem grała na nabożeństwach w kaplicy szpitalnej, potem w domu i w koście, gdzie było potrzeba.
Była bardzo pobożna i miała wielkie nabożeństwo do Matuchny Najświętszej."
Od 1 lipca 1973 roku siostra Magdalena zamieszkiwała w Domu Prowincjalnym Zgromadzenia w Krakowie, gdzie zmarła 8 grudnia 1973 roku, przeżywszy 80 lat.
11 grudnia 1973 roku spoczęła na cmentarzu w Krakowie Batowicach.
Warto dodać, że od 1952 roku Siostry Miłosierdzia sprawują także posługę w Choczni, a dom ich zgromadzenia mieści się w Domu Katolickim.
W notatce wykorzystano archiwalne dokumenty i zdjęcia udostępnione dzięki uprzejmości siostry Beaty, archiwistki Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego z Krakowa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz