JESIEŃ W MINNESOCIE
Smętna jesień już nastała
Obnażyła Ceres pola;
Wśród sitowia znów zagrała
Tęsknej arfy pieśń Eola....
Zmieniła się szata lasów,
Zwiędły, zżółkły już lijany,
Już nie słychać ptasząt śpiewu,
Tylko harce psów Dyjany....
Tam u góry, nad chmurami,
Po lazurach stropu nieba
Tak leniwie i ospale
Posuwa się rydwan Feba....
Już na preryach pokrzykują
Słomki, kury, krzyki w trawie,
Wśród obłoków zaś szybują
To cyranki, to żórawie.
Tam, gdzieś w dali bydło w polu
Po ścierniskach smętnie dzwoni,
To za paszą, to za wodą
Wygłodniałe wciąż w pogoni.
Tu nie słychać pieśni w polu,
Tylko huk kół i świst pary;
Farmer zwozi owoc gleby,
Licząc „buszle" jako miary.
Gdzie złocistych łanów zboża
Powiew wiatru głaskał kłosy,
Teraz słychać pokrak wroni
I orzących glebę głosy.
Kędy latem przed spiekotą
W cieniu ryżu dla ukrycia
Wszystko spało w drzemce miłej
Nieruchome, jak bez życia,
Teraz gwary i chichoty
Odzywają się z wieczora
Gdzieś w łozinie, nad brzegami
Śpiących bagien i jeziora
Kiedy pośród jasnej nocy
Drga księżyca blask w głębinie,
Ze sitowia leci zdala
Pokrzyk gęsi we wiklinie
To znów gdzieś tam na srebrzystym,
Drżącym zwierciadle jeziora
Rozlega się nad brzegami
Tajemniczy śmiech kaczora
W takiejto jesiennej porze
Po jeziorach, czy wśród borów
Pełno wszędzie rozbawionych
Świtezianek rozhoworów
W takiej nocy księżycowej
Ulatuje myśl w przestworza,
Ponad góry, ponad lasy,
Tam ku naszym... poza morza....
W duszę wżera się tęsknota
Przepełnioną cierpieniami....
Lżej jej jakoś, gdy się może
Chociaż myślą złączyć z Wami..
Wiersz „Jesień w Minnesocie” pochodzącego z Choczni księdza Guzdka (link i link) to nostalgiczny utwór liryczny, opisujący jesienny krajobraz amerykańskiego stanu. Głównym jego tematem jest tęsknota za ojczyzną wyrażona przez emigranta. Przyroda Minnesoty, z polami, jeziorami i lasami, stanowi tu tło dla melancholijnych refleksji podmiotu lirycznego. Jesień symbolizuje przemijanie i wyobcowanie, kontrastując z utraconym domem. Wiersz ma regularną strukturę, z jedenastoma zwrotkami i rymami parzystymi. Autor użył licznych środków stylistycznych, takich jak np. personifikacje, metafory, onomatopeje i epitety, które budują plastyczne obrazy. Literackie (Świtezianki) i mitologiczne odniesienia (Ceres, Diana, Eol, Febus) wzbogacają warstwę symboliczną utworu i świadczą o klasycznym wykształceniu ks. Guzdka w wadowickim gimnazjum i seminariach duchownych. Wiersz nawiązuje do romantyzmu (Mickiewicz, Słowacki), szczególnie w sposobie ukazania przyrody jako lustra duszy. Przesłanie utworu podkreśla uniwersalne doświadczenie emigracyjnej tęsknoty i rozdarcie między nowym a dawnym domem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz