Do 1861 roku do nauczania dzieci choczeńskich
wykorzystywano starą organistówkę, stojącą na gruncie przy kościele, do którego prawa majątkowe rościła sobie zarówno gmina, jak i plebania.
Pierwsze starania w celu powstania
szkoły ludowej i zbudowania nowego budynku szkolnego podjęły władze gminne, na
czele z wójtem Janem Szczurem i radnymi: Wojciechem Widlarzem oraz Szczepanem
Guzdkiem, dokonując niezbędnych formalności urzędowych.
17 lipca 1856 roku w Wadowicach odbyła się
rozprawa konkurencyjna w sprawie ustanowienia szkoły ludowej w Choczni i sprawowania
nad nią opieki (w tym kosztów utrzymania nauczyciela), o której poinstruowani
zostali ksiądz proboszcz Józef Komorek (dotychczasowy opiekun i organizator
pracy szkoły) i władze gminne, które
reprezentował ówczesny wójt Jan Rokowski.
17 kwietnia 1860 roku zawarto
umowę kupna/sprzedaży kawałka gruntu z myślą o budowie szkoły ludowej, pomiędzy:
proboszczem Józefem Komorkiem, a Gminą Chocznia, której władzom przewodniczył
wójt Wojciech Widlarz. Powierzchnia działki budowlanej wynosiła 1 morgę i 684 łokcie
kwadratowe. Formalnie została oddzielona od posiadłości młynarza Antoniego
Warmuza dopiero w 1865 roku. Koszt zakupu działki wyniósł 200 zł reńskich,
które po 10 złotych rocznie miał spłacać każdy nauczyciel, mieszkający na jej
terenie, o ile użytkował jej niezabudowaną część do własnych potrzeb.
29 maja 1860 roku CK Rząd Krajowy
Galicji potwierdził przeznaczenie parceli pod budowę szkoły ludowej.
Do nadzorowania budowy szkoły
Gmina Chocznia wyznaczyła swoich przedstawicieli w osobach:
- byłego wójta Jana Rokowskiego,
- Macieja Komana,
- Jana Bryndzy (kontrolera).
Drewno na budowę pochodziło z
zapasów zgromadzonych przez gminę w ciągu kilku lat przygotowań do inwestycji, a
brakujące 50 łokci dołożyła rodzina Duninów z Głębowic, tytularnych właścicieli
wsi, nadal posiadających prawa do patronatu nad szkołą.
Ponadto 10 par krokwi dachowych
darował Piotr Dunin, właściciel majątku sołtysiego w Choczni Górnej. Natomiast
ze strony probostwa budowniczowie otrzymali drewno dębowe na wykonanie okapów
do okien i słupów do drzwi.
Pozostały brakujący materiał został
zakupiony ze środków zebranych we wsi, w kwocie przekraczającej 1400 złotych
reńskich. Zbiórka na budowę szkoły była powszechna i obowiązkowa, a wysokość składek uzależniono od stanu posiadania
darczyńców.
W listopadzie 1862 roku ukończono
budowę nowego, drewnianego budynku szkoły i Józef Cap- kierownik szkoły ludowej
rozpoczął w nim zajęcia szkolne.
Gmina zobowiązała się do:
- pokrywania uposażenia nauczyciela kwotą 150 złotych reńskich rocznie, która pochodziła z zebranych podatków: gruntowego, domowego, zarobkowego i dochodowego i była wypłacana w dwóch ratach z góry,
- utrzymywania w dobrym stanie nowego budynku szkolnego,
- sprowadzania na swój koszt 3 sągów drewna na opał do szkolnej izby.
27 marca 1863 roku Urząd Powiatowy w Wadowicach odebrał budynek szkolny na rzecz miejscowej gminy i ustanowił świeckiego dozorcę szkolnego, zamiast dotychczasowego proboszcza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz